Od Andy'iego c.d: Isabel

Leżałem.

Spałem.

Spałem.

Leżałem.

Taka monotonia dnia, nie wiedziałem co ze sobą zrobić po stracie Isabel i miałem ochotę znów mordować. W moich oczach zbierała się złość, z każdą chwilą coraz gorsza.

- Andy? - powiedziała Mel

Popatrzyłem na nią groźnie.

- Andy, nie, tylko nie to.. Proszę Cię nie powtarzaj swoich błędów! - krzyczała.

- DAJ. MI. SPOKÓJ. - podkreślałem każde słowo.

- Nie, zostaw tych biednych ludzi Andy, oni Ci nic na litość boską nie zrobili!

- ALE ONA ZROBIŁA - warknąłem jak jakiś demon.

Mój głos był coraz bardziej ochrypły.

Wyszedłem z jaskini.

Zauważyłem... Ją.

- A Ty tu czego?! - również warknąłem.
Ale krzywdy jej nie zrobię, nigdy. Mogę krzyczeć, mogę nękać ją psychicznie jak zwykle, ale nie podniosę na nią ręki nigdy w życiu.

- Chciałam..

Nie dokończyła bo ja z furią w oczach ruszyłem ku Plemieniu Wody i jednej z pobliskich wsi.

- Andy nie! - wybiegła za mną Mel.

Chciała mnie powstrzymać.

Ciągnęła mnie za rękę.

Ale jestem dla niej za silny.

- ANDY NIE! - zaczęły jej lecieć łzy.

Isabel siedząca już trochę dalej (w końcu poruszaliśmy się z Mel) była istotnie zdezorientowana.

Nagle mnie puściła i podbiegła do Isy a ja kontynuowałem swoją podróż do Plemienia, żeby narobić rabanu... Spalić wszystko.

Już nawet nie było mnie widać w ich polu widzenia.

- Isa! - podbiegła Mel. - Musisz mi pomóc go uspokoić, on nie może znieść utraty Ciebie! Jeżeli zaraz nie przemówisz mu do rozsądku popełni swój kolejny najgorszy błąd w życiu! - płakała i była roztrzęsiona.

Isa?